بررسی روایی و پایایی مقیاس چندبعدی هشیاری درون‌بدنی در دانشجویان ایرانی

چکیده زمینه و هدف: مقیاس هشیاری درون‌بدنی ابزاری برای سنجش هشیاری از حس‌های جاری درون بدن است. هدف از مطالعة حاضر سازگارکردن مقیاس اصلی و بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی آن در دانشجویان ایرانی بود. مواد و روش­ها: این مطالعه از نوع توصیفی-کاربردی و مقطعی بود. جمعیت آماری این تحقیق را دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه‌های تهران و کاشان در نیمسال نخست 94-1393 تشکیل دادند که در نهایت 425 دانشجو (3/44 درصد مرد و 7/55 درصد زن) به روش نمونه‌گیری در دسترس وارد تحقیق شدند. روایی ابزار با روش تحلیل عوامل اکتشافی، روایی همگرا و واگرا (با استفاده از همبستگی پیرسون) بررسی شد. برای ارزیابی پایایی این مقیاس از آلفای کرونباخ، برای بررسی روابط بین زیرمقیاس‌ها از آزمون همبستگی و برای انجام تحلیل‌های آماری از نرم‌افزار SPSS نسخة 16 و سطح معناداری 5 درصد استفاده شد. یافته­ها: میانگین سنی نمونه 98/2±08/21 بود. تحلیل عوامل اکتشافی، هشت عامل اصلی (متوجه‌بودن، منحرف‌نشدن توجه، نگران‌نشدن، توجه سالم به بدن، حفظ توجه به بدن، هشیاری هیجانی، خودنظم‌بخشی، گوش‌دادن به بدن و اعتماد) با ارزش ویژة بالاتر از 1 با توضیح 94/59 درصد واریانس را نشان داد. الگوی کلی عوامل با عوامل معرفی‌شده در نسخة اصلی مطابقت داشت و خرده‌مقیاس‌ها از همسانی درونی کافی برخوردار بود (آلفای کرونباخ 53/0 تا 83/0). بیشترین میزان روایی همگرا مربوط به همبستگی زیرمقیاس خودنظم‌بخشی MAIA و عاطفة مثبت (32/ 0r=) و بیشترین میزان روایی واگرا مربوط به همبستگی زیرمقیاس نگران‌نشدن و ترس از آسیب (41/ 0-r=) بود. نتیجه­گیری: ابزار هشیاری درون بدنی به‌طور کلی از ویژگی‌های روان‌سنجی مناسبی برای استفاده در جامعة ایرانی برخوردار است. واژگان کلیدی: مقیاس چندبعدی هشیاری درون‌بدنی، هشیاری بدنی، هشیاری عمقی.